در دنیای مردسالار صنعت حمل‌ونقل پاکستان، زنی پا به میدان گذاشته که واقعاً در حال شکستن همه مرزهاست — آن‌هم با رانندگی. شمیم اختر که با احترام و محبت با لقب ”شمیم بهائی “شناخته می‌شود، نخستین زن راننده حرفه‌ای کامیون در کشور است. داستان او تنها روایت راندن یک کامیون شش‌چرخ در جاده‌های خاکی نیست — بلکه روایتی است پرقدرت از استقامت، کرامت و تحول اجتماعی.

از دشواری‌ها تا پشت فرمان

شمیم اختر، مادر چهار فرزند و زنی مطلقه در اواخر دهه پنجاه زندگی‌اش، ساکن راولپندی است؛ منطقه‌ای شلوغ و پرجمعیت در مجاورت پایتخت، اسلام‌آباد. پس از آن‌که همسرش با زنی دیگر ازدواج کرد و او را تنها برای تأمین زندگی فرزندانشان رها کرد، شمیم با وضعیتی روبه‌رو شد که بسیاری از زنان پاکستانی تجربه‌اش را دارند — بی‌پشتیبان، تنها و گرفتار تنگنای مالی.

«وارد صنعت حمل‌ونقل شدم تا با عزت زندگی کنم و بچه‌هایم را سیر کنم،» او می‌گوید. پیش از این تصمیم بزرگ، شمیم در یک آموزشگاه خیاطی محلی کار می‌کرد، اما درآمد آن‌قدر پایین بود که کفاف زندگی را نمی‌داد. او همیشه آرزوی استقلال داشت: «نمی‌خواستم دستم را جلوی کسی دراز کنم. همیشه آرزو داشتم که با شرافت نان دربیاورم.»

شکستن کلیشه‌ها

صنعت رانندگی کامیون در پاکستان، حوزه‌ای تماماً مردانه است — و بسیاری آن را برای زنان نامناسب و حتی خطرناک می‌دانند. اما شمیم نه‌تنها آموزش دید و گواهی‌نامه رانندگی وسایل نقلیه سنگین را دریافت کرد، بلکه به‌صورت تمام‌وقت مشغول به کار شد و کالاها را با کامیون شش‌چرخ خود به نقاط مختلف می‌برد.

شمیم می‌گوید که در آغاز با شک، تمسخر و طرد شدن از سوی همکاران مرد مواجه بود. «برخی راننده‌ها در ابتدا من را نپذیرفتند چون فکر می‌کردند برایشان تهدید هستم،» او می‌گوید. اما با گذشت زمان، پشتکار و تعهدش حتی بدبین‌ترین‌ها را نیز تحت تأثیر قرار داد. امروز، رانندگان دیگر احترام عمیقی برای او قائل‌اند و بسیاری او را با لقب «شمیم بهائی» صدا می‌زنند — لقبی آمیخته از محبت و تحسین، که به ندرت برای زنان استفاده می‌شود.

«چون تنها زنی هستم بین آن‌ها، رانندگان مرد خیلی به من احترام می‌گذارند،» او با غرور خاموشی می‌گوید.

جلب حمایت و توجه

داستان شمیم اکنون در سراسر پاکستان دست به دست می‌شود و تحسین عمومی را برمی‌انگیزد — نه‌فقط از سوی مردم، بلکه از نهادها نیز. سروان ماجد اقبال از پلیس اسلام‌آباد، ورود او به این عرصه را یک «دستاورد تاریخی» دانست.

او گفت: «شمیم نخستین زن راننده دارای مجوز وسایل نقلیه سنگین در کشور است. ممکن است الهام‌بخش زنان دیگر برای ورود به این حوزه شود. حتی احتمال دارد مسافران زن احساس امنیت بیشتری با رانندگان زن داشته باشند.»

محمد ایاز، مکانیک محلی‌ای که شاهد تلاش‌های شمیم بوده نیز گفت: «او شجاع است — در حوزه‌ای کار می‌کند که زنان معمولاً در آن پذیرفته نمی‌شوند. او ترجیح داده کار کند تا اینکه گدایی کند.»

فراتر از فرمان

با وجود درآمد ماهانه‌ی ۳۰۰ تا ۴۰۰ دلار، شمیم می‌داند که زندگی یک راننده کامیون سخت و طاقت‌فرسا است. او توضیح می‌دهد: «رانندگان کامیون شبانه‌روز در جاده‌اند. تمام سال کار می‌کنند ولی حقوق‌شان بسیار پایین است.» به همین دلیل شمیم قصد دارد برنامه‌ای رفاهی ویژه رانندگان راه‌اندازی کند.

او می‌گوید: «رانندگی در مسافت‌های طولانی کار ساده‌ای نیست. باید ساعت‌ها بی‌وقفه پشت فرمان بنشینی. ولی حالا دیگر به آن عادت کرده‌ام.»

میراثی برای آیندگان

با وجود تمام پیشرفت‌هایی که کرده، شمیم آگاه است که مأموریتش فراتر از شخص خودش است. «اگر همکاران مرد با من با احترام رفتار نمی‌کردند، میدان را ترک می‌کردم،» او اعتراف می‌کند. «اما می‌خواهم اثر ماندگاری برای نسل آینده از خود به جا بگذارم، با انجام کاری نیک برای جامعه‌ام.»

در کشوری که نقش‌های سنتی جنسیتی هنوز غالب‌اند، شمیم بهائی در حال بازتعریف آن چیزی است که برای یک زن پاکستانی ممکن است. داستان او تنها روایت زنده‌ماندن نیست — بلکه چراغی از امید، شجاعت، و بلندپروازی بی‌پروایانه است.

شمیم با هر کیلومتر که کامیونش را در جاده‌های پاکستان می‌راند، پیامی نیرومند منتقل می‌کند: هیچ شغلی برای زنان ممنوع نیست و هیچ سنتی آن‌قدر محکم نیست که نتوان برای کرامت و آینده‌ای بهتر، آن را شکست.

https://www.glorymagazine.pk/meet-shamim-bhai-pakistans-first-female-professional-truck-driver/